Van welke beroepen droom je als kind? De meeste jongens willen brandweerman of politieagent worden, de meisjes kiezen eerder voor schooljuffrouw of verpleegster. Zeker is dat niemand zal zeggen: ‘Puttenboorder, dat is mijn droom!’ Maar het leven brengt soms verrassingen op je pad. Mooie kansen zelfs.
Mijn vader legde daarvoor de basis, al in 1976. Hij was varkenshouder en bouwde een nieuwe stal voor zijn beesten. Maar er was op het land geen waterleiding. Geen probleem: hij vroeg een kennis om hem uit te leggen hoe hij zelf een waterput kon boren om de varkens van water te voorzien. Een tijd later kreeg mijn vader een nieuwe buurman en die wilde ook wel zo’n put. Mijn vader wist inmiddels hoe het moest, en hielp. Aan de andere kant van het dorp kregen mensen er lucht van dat mijn vader kon boren, dus jawel: ook daar werd zijn hulp ingeroepen. Daar stopte het niet: Duitsers die asperges kwamen kopen, hadden ook wel oren naar zo’n put. En u raadt het al: of mijn vader kon helpen?
Voor we het wisten, hadden we twee bedrijven naast elkaar: de varkenshouderij en het puttenboorbedrijf. Die hebben we in 1988 uit elkaar getrokken, toen ik nog geen twintig was. Mijn vader richtte zich weer meer op de boerderij en droeg het boren over aan mij. Wát een vak! Boren op zich vraagt al om kennis en kunde, maar de machines die we gebruiken, zijn allemaal op maat gemaakt. In onze eigen werkplaats. We willen dat ze zo klein mogelijk zijn, maar zo krachtig als nodig. En dat ze passen bij de regio waarin we werken. Want vergis u niet: de ene grond is de andere niet.
Wat ben ik er trots op dat het bedrijf dat in 1976 als bij toeval ontstond nu stevig met de voeten in de aarde staat. En hoe mooi is het dat Angele het samen met mij draait! De volgende generatie Kurstjens is al een heel eind op weg naar de volwassenheid. Wie weet wat de toekomst nog brengt?’
Leon Kurstjens en Angele Linders
